میراث‌آریا: کندلوس در بخش کجور شهرستان نوشهر، استان مازندران، نه تنها یک نقطه جغرافیایی، بلکه شعری زنده از تاریخ، طبیعت و فرهنگ مردمان طبری است. در ارتفاع ۱۶۵۰ متری از سطح دریا، در دره‌ای دیدنی و پرپیچ‌وخم، کندلوس همچون جواهری تابان، مسافران خسته را به آغوش می‌کشد و خاطره‌ای ابدی از زیبایی‌های ایران‌زمین بر جای می‌گذارد.  

تصور کنید، صبحگاهی مه‌آلود، جایی که خورشید نخستین پرتوهای طلایی خود را بر سقف‌های گلی خانه‌های سنتی می‌تاباند. کوچه‌های سنگفرش‌شده، باریک و پرپیچ، شما را به سوی چشمه‌های زلال دیو چشمه هدایت می‌کنند – بزرگ‌ترین چشمه آب معدنی سرد منطقه، که اطرافش را گل‌های وحشی و درختان کهنسال احاطه کرده‌اند. صدای آبشار کندلوس، با ارتفاع ده متری و فاصله‌ای یک‌ساعته از روستا، همچون نغمه‌ای آرامش‌بخش از دل جنگل برمی‌خیزد و روح را تازه می‌کند. اینجا، هوا چنان مطبوع است که هر نفس، عطر گیاهان دارویی و رزهای وحشی را به جان می‌نشاند؛ جایی که باد ملایم، برگ‌های توسکا و ممرز را به رقص درمی‌آورد و پرندگان آوازخوان، سمفونی طبیعت را کامل می‌کنند.

کندلوس، با پیشینه‌ای هزاران ساله – از هزاره سوم پیش از میلاد تا دوران زرتشتی و مانوی – همچون کتابی باز از تمدن‌های ایران است. قبور باستانی، ظروف سفالی کهن و اشیایی که از خاک برکشیده شده‌اند، حکایت از زندگی‌ای پررونق در دل این کوهستان دارند. ناصرالدین شاه قاجار در سفرنامه‌هایش از این سرزمین یاد کرده و نقاش نامی کمال‌الملک، تابلویی دل‌انگیز از آن کشیده که امروز در کاخ‌موزه صاحبقرانیه آرمیده است.

این دهکده، از چهار محله کوچک – پیده، گیل‌کلا، میرکلا و خود کندلوس – تشکیل شده و هر گوشه‌اش، داستانی از استقامت و زیبایی دارد. بافت تاریخی‌اش، با خانه‌های گلی و چوبی، دست‌نخورده مانده و موزه مردم‌شناسی‌اش، همچون گنجینه‌ای جادویی، لباس‌های سنتی، ابزارهای قدیمی و صنایع دستی را به نمایش گذاشته: جاجیم‌های رنگارنگ، ابزارهای پشمی چارخانه، جوراب‌بافی‌های ظریف و نمدمالی‌های گرم.

موزه گیاهان دارویی نیز، با کشت ژنتیک‌های ارزشمند و تولید روغن‌های معطر، نه تنها منبع درآمدی پایدار برای اهالی، بلکه پلی به سوی طبیعت‌درمانی است – جایی که هر برگ، درمانی برای جسم و روح دارد.

مردم کندلوس، این فرزندان اصیل طبری که به گویش کجوری سخن می‌گویند، نماد مهمان‌نوازی و تلاشگری‌اند. آن‌ها که به موسیقی نی هفت‌بند، دهل و سرنا جان می‌دهند، با لبخندی گرم، چای دم‌کرده با عسل محلی و نان تازه‌گوار را پیش پای مهمان می‌گذارند. هیچ تکدی‌گری در این دیار نیست؛ همه از دل زمین سبز می‌کارند، از شیر گاوها دوش می‌گیرند و با دستان هنرمند، زیبایی می‌آفرینند. زنان کندلوسی، با بلوزهای پشمی گل‌دار، جاجیم می‌بافند و سبزی‌های تازه می‌کارند، در حالی که مردان، هیزم می‌شکنند و داستان‌های کهن را زیر آسمان ستاره‌باران روایت می‌کنند. 

و اکنون، در مهر ۱۴۰۴، کندلوس به اوج افتخار رسیده؛ ثبت جهانی به عنوان یکی از بهترین روستاهای گردشگری جهان توسط سازمان جهانی گردشگری (UNWTO)، در کنار سهیلی قشم و شفیع‌آباد کرمان. 

این دستاورد، نه تنها افتخاری برای مازندران، بلکه نمادی از گردشگری پایدار و جامعه‌محور است – جایی که فرهنگ، طبیعت و علم دست در دست هم، الگویی برای جهان می‌سازند.

وزیر میراث فرهنگی، سیدرضا صالحی‌امیری، آن را نقطه عطفی در معرفی ایران خوانده و فرماندار نوشهر، شاهرخ جهانشاهی، از توسعه زیرساخت‌ها برای جلب گردشگران جهانی سخن می‌گوید.

برای رسیدن به این بهشت، از جاده چالوس، پس از مرزن‌آباد و طی ۴۲ کیلومتر مسیر سرسبز (از پل دوآب تا هنی‌سک و سپس کندلوس)، به آن خواهید رسید – مسیری که خود، سفری است به سوی آرامش.
 کندلوس دعوتی است از طبیعت به روح خسته‌مان؛ جایی که زمان می‌ایستد، قلب‌ها جوان می‌شود و هر لحظه، داستانی دل‌انگیز.

انتهای پیام/